Doorgaan naar hoofdcontent

Een korte biografie van Elbert Nieboer (80) 1789-1833

ALWEER EEN NIEBOER MET CENTJES!
Want op 16 november 1833 wordt de memorie van aangifte successie ingeleverd, waaruit kan worden opgemaakt dat de andere helft (de ene behoorde tot de nalatenschap van de eerder overleden echtgenote Jannetje van Pothoven) van de erfenis - het huis aan het Plein sectie B nummer 804 te Nijkerk - wordt verdeeld onder de kinderen. Zoon Roelof en dochter Maria treden tevens op als voogd voor de drie minderjarige kinderen. 1)

De situering van het huis van Elbert (Bron: Beeldbank v/d Rijksdient voor het Cultureel Erfgoed)



Een bladzijde uit de memorie van successie

AMBTELIJKE DWALING?
De bevalling van een tweeling duurt in de meeste gevallen niet veel langer dan de bevalling van één baby. Dat komt omdat tweelingen bij de geboorte vaak kleiner zijn dan andere baby's. Dit wordt weer veroorzaakt door de kleinere ruimte in de baarmoeder die de baby's ieder tot hun beschikking hebben. Omdat tweelingen dus vaak kleiner zijn, zijn de persweeën vaak beter te verdragen en verloopt de geboorte over het algemeen gemakkelijker en sneller. Tussen de geboorte van het eerste en het tweede kind mag overigens niet meer dan een half uur verstrijken. Na een half uur heeft het tweede kind namelijk een verhoogde kans om last te krijgen van zuurstofgebrek 2). Da’s mooi, alleen: wat heeft het met Elbert en zijn vrouw te maken? Welnu, de eerste zwangerschap bleek uit te lopen op de geboorte van een tweeling, Maria en Roelof. Volgens de geboorteaktes 3) liggen er enkele uren tussen de geboortes van de tweelingen en dat is medisch onmogelijk. Een ambtelijke dwaling of gewoon een vergissing?

Arnhemsche Courant van 11 november 1823

TWEE HELDEN
We varen op de Zuiderzee, nu het IJsselmeer geheten, naar Amsterdam en het is slecht weer. In de krant van 4 november 1823 lezen we daar het volgende over:
"Nijkerk, den 4.November.
Heden vierde het alhier gevestigde departement der maatschappij "Tot Nut van 't Algemeen", een feest, hetwelk zoo al niet luisterrijk, ten minsten niet onaanzienlijk in waarde was.
Aan Elbert Nieboer, beurtschipper van hier op Amsterdam en vice versa, en Dirk Karssen, zijn knecht, welke in den nacht tusschen den 16 en 17 Julij 1822, uit het Y, met groot levensgevaar een drenkeling gered hadden, werden van wege gem. maatschappij de eereblijken voor derlzelver moedige en menschlievende daad uitgereikt, bestaande in eene zilveren medaille, vereerend getuigschrift en f 25,-- voor ieder. Deze uitreiking geschiedde door den heer Medenbach de Rooij, stads med. et arts. obsc.doctor en voorzitter des departements, met eene doelmatige aanspraak aan de bekroonden en talrijke aanwezigen, nadat bevorens door den heer Ardesch president burgemeester dezer stad en mede voorzitter, eene redevoering gehouden was, waarbij verslag van de gedane redding gegeven, en de beoefening der menschenliefde aangeprezen werd. Vervolgens werd deze plegtigheid, met het uitspreken van een dichtstuk [hetwelk wij nader zullen mededeelen] op deze gelegenheid toepasselijk, door den heer Frezie, secretaris der stad en van het departement Nijkerk, gesloten. Dit alles werd voorafgegaan, verpoosd en achtervolgd door orgel- en orchestmuziek, en had plaats in de kerk der hervormde gemeente alhier, [ongeacht de stugge begrippen van sommigen, die zulks trachtten te beletten] door den heer kerkmeester daartoe beleefdelijk was afgestaan." 4)

Bronnen:
1) Gelders Archief, 0033 Memories van Successie Kantoor Nijkerk
2) https://wij.nl/geboorte-info-de-bevalling/artikel/bevallen-van-een-tweeling
3) Burgerlijke Stand Geboorten Nijkerk aktenr.122a en 122b
4) Arnhemsche Courant van 11-11-1823 Dageditie nummer 135

Reacties

Populaire posts van deze blog

Andries Derks Homan en Marchje Jans Lovise

  INHOUD : De Witte Wieven Auguste Rodin Vastgoed van Jan Hendrik Lovise Het verdwenen land Verkoop roerende goederen Levende have Bronnen   DE WITTE WIEVEN Het is mooi weer en we gaan een eindje fietsen.    Het landschap hier in het noorden van Drenthe is afwisselend: we zien percelen met dan weer landbouw, veeteelt en hier en daar wat bos. De wegen zijn smal maar doordat het erg stil is heb je daar geen last van.    Net als in het westen moet je opletten voor de razende racefietsers. De onvermijdelijke vlaggen op z’n kop ontbreken ook hier niet: ‘blauw wit rood, boer in nood’. De huidige bebouwing met fraaie bungalows afgewisseld met gerestaureerde oude boerderijen staat in schrille tegenstelling tot de armoe van vroeger.    We slaan een zijweg in maar dat het een onverstandige keuze is zal spoedig blijken. De weg wordt steeds smaller en hobbeliger en het terrein loopt langzaam op. Bovendien verdwijnt de zon achter de wolken en een kil oostenwindje voert een natte damp aan. Verde

De biografie van mijn vader Johannes Jacobus (Jan) Barthel (4) 1903-1968 deel 3

DE TWEEDE WERELDOORLOG Inleiding Bij het verzamelen van gegevens rond de familie blijven veel vragen onbeantwoord. Het is immers kort na de oorlog - maar ook nog lang daarna - niet gebruikelijk dat er uitgebreid wordt stilgestaan bij de oorlogsperiode. “Het land moet worden opgebouwd; de handen uit de mouwen!” is het parool. Natuurlijk wordt er door de oud-verzetsstrijders wel herdacht, maar alleen tijdens de herdenking op 4 mei en op de vergaderingen en bijeenkomsten van de Bond van Oud Illegale Werkers (BOIW), waarvan mijn vader lid is geweest. Verder wordt er vooral gezwegen. Veel oud-verzetsstrijders komen daardoor in psychische problemen en ook mijn vader ontkomt niet aan een naoorlogse depressie. Dat is vanwege mijn toen nog jonge leeftijd mij ontgaan; mijn zus weet daarover te vertellen. Eigenlijk is het in het licht van de vooroorlogse jaren opmerkelijk dat degenen, die het meeste durfden, die de meeste onderduikers helpen, de communisten en de gereformeerden zijn, uiterst

Ging Opa Barthel in de fout?

Vaak kom ik niet in Haarlem en als ik er ben mag ik graag door de Zijlstraat lopen. Als jochie op de HBS bracht ik voor ƒ0,25 per boek bestellingen rond voor een boekhandel uit die straat. Nieuwe boeken roken toen een beetje naar melkchocola soms, of naar vanille, niet zo chemisch zoals nu.   Een straat met geschiedenis, denk maar aan de overval op het distributiekantoor van mijn vader in 1944 http://barthelgezocht.blogspot.com/2018/08/de-biografie-van-mijn-vader-johannes_13.html . Via de Pandpoort liep ik ’s zaterdags naar de personeelsingang om mijn vader af te halen van zijn werk.    Pandpoort aan de Zijlstraat (Wikimedia, Publiek domein)   De straat komt uit op de Barteljorisstraat met het museum van Corrie ten Boom, ook vol geschiedenis. Mijn broer Wim en ik kochten in die straat onze rails voor de eerste opwindtreintjes van Fleischmann, later elektrisch.   In de Zijlstraat staat al eeuwenlang de herberg en verkooplokaal “De Gouden Leeuw”. De winkelpui beneden is vandaag de da