Doorgaan naar hoofdcontent

Een biografie van Petrus Johannes Barthel Sr. (16) 1850-1930

Kijk, het is midden december 1850 en daar komt P.J. senior ter wereld, nummer zeven in een rij van negen kinderen van vader Christiaan en moeder Johanna Maria Hagemans, daar aan de Kraayenhorstergracht in Haarlem.1)

OMA DE MEY
Op vrijdag 15 september 1871 trekt notaris Herman Obreen zijn jas aan en wandelt van zijn kantoor aan het Rapenburg – of misschien wel per koets, gezien zijn bijbanen en maatschappelijke functies zal hij niet onbemiddeld zijn geweest – naar het Arme Mannen- en Vrouwenhuis aan de Herengracht 2). Hij heeft daar een afspraak met Teuntje de Mey, die niet in staat is met het huwelijk van haar kleinzoon als enig overgebleven grootouder in te stemmen. De ouders van P.J. Sr. zijn namelijk al overleden en dus moet er een notariële akte komen waarin dit wordt geregeld. Blijkbaar is het ongerief van lichamelijke aard want Teuntje weet nog een keurige handtekening op de akte te produceren op haar leeftijd van 81. Ze zal de 92 nog halen!

CRISIS
Dus staan de nog net minderjarige P.J. - vrijgesteld van dienst in het leger vanwege broederdienst - en zijn zwangere bruid Petronella Verrijk voor de ambtenaar der Burgerlijke Stand. Ze hadden het niet best, zo blijkt uit de beide aktes van onvermogen, die bij de trouwakte zijn gevoegd. Dat was overal zo, er was wereldwijd crisis door de protectionistisch maatregelen en de sociale malaise, ondanks de latere uitvindingen aan het eind van de negentiende eeuw. Pas na de tweede industriële revolutie na de eerste wereldoorlog ging het beter 3).

IN DE KRANT
Op 9 februari 1904 staat er in het Haarlems Dagblad een oproep ter ondersteuning “van den ouden de Graaff, den krantenombrenger, het magere manneke met den hoogen pet op ’t hoofd, een pak nieuwsbladen onder den arm, dagelijks van ’s morgens vroeg” enz. enz. De man blijkt ziek te zijn en kan zijn werk niet meer doen. Een lezer roept “mede-Courantenlezers” op zich om de man te bekommeren en zodanig “plannen te beramen om hem een rustigen ouden dag te bezorgen”. Of dat gelukt is vermeldt de historie niet; ondertekend door P.J. Barthel.

HET EINDE
Aan de Gasthuisvest 47 in Haarlem staat het neoklassieke gebouw, dat volgens de gevelsteen in 1871 in gebruik is genomen als Sint-Elisabeth Gasthuis en volgens de overlijdensakte van 11 juli 1930 is P.J. daar ’s avonds om half negen overleden.4)

Bronnen:
1) BS Geboorten Haarlem aktenr.16-12
2) http://www.janvanhout.nl/pluche7/pers/plup_obreen_1075.htm
3) Geschiedenis van de Wereld deel 102 blz.2022 e.v.
4) BS Overlijden Haarlem aktenr.759

Reacties

Populaire posts van deze blog

Andries Derks Homan en Marchje Jans Lovise

  INHOUD : De Witte Wieven Auguste Rodin Vastgoed van Jan Hendrik Lovise Het verdwenen land Verkoop roerende goederen Levende have Bronnen   DE WITTE WIEVEN Het is mooi weer en we gaan een eindje fietsen.    Het landschap hier in het noorden van Drenthe is afwisselend: we zien percelen met dan weer landbouw, veeteelt en hier en daar wat bos. De wegen zijn smal maar doordat het erg stil is heb je daar geen last van.    Net als in het westen moet je opletten voor de razende racefietsers. De onvermijdelijke vlaggen op z’n kop ontbreken ook hier niet: ‘blauw wit rood, boer in nood’. De huidige bebouwing met fraaie bungalows afgewisseld met gerestaureerde oude boerderijen staat in schrille tegenstelling tot de armoe van vroeger.    We slaan een zijweg in maar dat het een onverstandige keuze is zal spoedig blijken. De weg wordt steeds smaller en hobbeliger en het terrein loopt langzaam op. Bovendien verdwijnt de zon achter de wolken en een kil oostenwindje voert een natte damp aan. Verde

De biografie van mijn vader Johannes Jacobus (Jan) Barthel (4) 1903-1968 deel 3

DE TWEEDE WERELDOORLOG Inleiding Bij het verzamelen van gegevens rond de familie blijven veel vragen onbeantwoord. Het is immers kort na de oorlog - maar ook nog lang daarna - niet gebruikelijk dat er uitgebreid wordt stilgestaan bij de oorlogsperiode. “Het land moet worden opgebouwd; de handen uit de mouwen!” is het parool. Natuurlijk wordt er door de oud-verzetsstrijders wel herdacht, maar alleen tijdens de herdenking op 4 mei en op de vergaderingen en bijeenkomsten van de Bond van Oud Illegale Werkers (BOIW), waarvan mijn vader lid is geweest. Verder wordt er vooral gezwegen. Veel oud-verzetsstrijders komen daardoor in psychische problemen en ook mijn vader ontkomt niet aan een naoorlogse depressie. Dat is vanwege mijn toen nog jonge leeftijd mij ontgaan; mijn zus weet daarover te vertellen. Eigenlijk is het in het licht van de vooroorlogse jaren opmerkelijk dat degenen, die het meeste durfden, die de meeste onderduikers helpen, de communisten en de gereformeerden zijn, uiterst

Ging Opa Barthel in de fout?

Vaak kom ik niet in Haarlem en als ik er ben mag ik graag door de Zijlstraat lopen. Als jochie op de HBS bracht ik voor ƒ0,25 per boek bestellingen rond voor een boekhandel uit die straat. Nieuwe boeken roken toen een beetje naar melkchocola soms, of naar vanille, niet zo chemisch zoals nu.   Een straat met geschiedenis, denk maar aan de overval op het distributiekantoor van mijn vader in 1944 http://barthelgezocht.blogspot.com/2018/08/de-biografie-van-mijn-vader-johannes_13.html . Via de Pandpoort liep ik ’s zaterdags naar de personeelsingang om mijn vader af te halen van zijn werk.    Pandpoort aan de Zijlstraat (Wikimedia, Publiek domein)   De straat komt uit op de Barteljorisstraat met het museum van Corrie ten Boom, ook vol geschiedenis. Mijn broer Wim en ik kochten in die straat onze rails voor de eerste opwindtreintjes van Fleischmann, later elektrisch.   In de Zijlstraat staat al eeuwenlang de herberg en verkooplokaal “De Gouden Leeuw”. De winkelpui beneden is vandaag de da